Fermentador 45

Informe dun dos ataques rexistrados contra a obra de Ilya Mechnikov e Maria Rui da Rocha, probablemente orquestrados pola República do Sur.

Unha invitación a tomar o té salvouna da morte nunha gris mañá de marzo.

Lurdes preparara unha fornada xenerosa de queijadas. O aroma divino, combinado co azoute da choiva contra as altas fiestras do Instituto Pasteur, persuadiran a Maria a abandonar os fermentadores durante unhas horas.

O seu «gabinete», como o chamaba Lurdes, era pouco máis que un armario de vasoiras, con andeis ateigados de libros e unha mesa o suficientemente grande como para albergar unha teteira e dúas cuncas de porcelana decoradas con motivos florais que lle lembraban a Maria os longos e acolledores invernos de Trás-os-Montes.

Maria colleu a cunca con ambas as mans. O frío do Porto tiña o don familiar de penetrar na carne e aniñar nos ósos cunha cobiza que só a auga quente parecía disipar. Sentiu un formigueo nos dedos ao primeiro grolo. Recostouse na cadeira de madeira desvencijada e, por un momento, pechou os ollos, deixándose relaxar.

E entón comezaron os berros.

O susto percorréuna. Antes de que puidese pensar, os seus pés xa se estaban movendo, impulsados polo terror de perder todo o progreso que ela e Ilya fixeran.

No corredor foi recibida por un coro de tose e afogamentos. Os seus compañeiros, que a recibiran tan bruscamente, retorcéronse no chan, atacados por un inimigo invisible. Decidida a cruzar a distancia que a separaba do laboratorio, mergullouse no caos.

— Agarda! — berrou Lurdes, deténdoa cunha man no seu ombreiro.

Maria sacudíaa, desesperada, pero os seus pés traizoárona, superados por unha repentina lixeireza. Cando se decatou do que estaba a suceder, xa era demasiado tarde. Lurdes, a súa axudante e dama de compañía, a única alma na que confiaba nese Instituto, envolveuna nunha aperta asfixiante, arrastrándoa lonxe dos berros.

— Déixame ir!

O peche brusco da porta espertouna á realidade. Estaban de volta no despacho; Lurdes obrigáraa a sentarse. Antes de que Maria puidese levantarse, algo xa lle caera nas mans. Levantou o trapo mentres a axudante se apresuraba a abrir as fiestras. Tras unha inspección máis atenta, Maria decatouse do que tiña nas mans.

— Máscaras de gas? — preguntou, confusa.

Lurdes asentiu, xa axustando a súa. A cara de lúa chea e a expresión serena desapareceron, tragadas por un monstro de ollos saltados e fociño grotesco. Maria tivo que respirar fondo para non berrar.

— O señor Mechnikoff encargoume que te protexa — dixo Lurdes. — Se de verdade queres salvar os fermentadores, debes confiar en min.

O corredor caera nun silencio sepulcral.

O inimigo invisible arrasara o Instituto, deixando tras de si un rastro de pánico e destrución. Para alivio de Maria, os investigadores parecían ter escapado. Só quedaban cristais esnaquizados e un rastro de artigos científicos e cadernos abandonados no chan. Malia a súa aparente calma, ela e Lurdes avanzaron lentamente, coas mans pechadas nos puños e os ollos atentos.

A poucos pasos do laboratorio, unha risa silenciosa percorreu a Maria coma un calafrío. De que servirían os seus puños se o culpable aparecese diante dela? Que che proporcionaron anos de traballo na bancada, ademais de destreza e calos nos dedos?

Volveu en si cando Lurdes a agarrou polos ombreiros. Pero en vez de consolo, Maria viu o seu propio pánico, distorsionado a través das lentes da máscara. Meneou a cabeza, sacudindo os pantasmas que se lle aferraran á pel; colleu as mans do seu axudante e cruzou a porta.

Xuntos, entraron no laboratorio que ela construíra con Ilya, unha cova de teito alto impregnada do doce cheiro a mosto.

Para sorpresa de Maria, o laboratorio permaneceu como o deixara aquela mañá. As estanterías, cheas de placas de ágar e frascos de medios de cultivo, rodeaban o exército chirriante de fermentadores.

Cun rápido aceno de cabeza, sinaloulle a Lurdes os tubos de vidro e o algodón estéril. Comezaría con fermentadores suplementados cunha alta concentración de etanol, parte da estratexia de Ilya de seleccionar só os lévedos máis resistentes.

Camiñou ata o fermentador 45 e parou. Quizais fosen as lentes as que lle estaban a borrar a visión, pero algo sentía… diferente. Unha tenue, case imperceptible, turbidez ondulaba no líquido. Estaba seguro de que non estivera alí aquela mañá.

Por un instante, todo desapareceu: o gas, os berros, a ameaza que aínda flotaba no aire. Ela sibilou suavemente, con asombro. Con mans temblorosas, acendeu o queimador Bunsen, introduciu unha pipeta de vidro no fermentador e comezou a recoller. O mundo resumiuse nese momento e na promesa de algo verdadeiramente novo.

Quizais por iso non se decatou de que Lurdes xa non estaba ao seu carón.

Unha dor aguda implosionou na súa tempa esquerda. Cambaleouse, loitando por non caer no fermentador.

Cando volveu en si, unha figura vestida de negro estaba inclinada sobre ela. As mans, duras coma grilletes, apertáronse arredor da súa gorxa. Maria agarrouno polos pulsos, intentando berrar, pero os sons saíron abafados.

Nun recuncho remoto da súa mente, algo que lle ensinara o seu avó volveu en fragmentos. Maria apoiou os pés no chan e presionou os cadrís con forza. A figura tremeu e afrouxou a presa. Maria podía pensar con certa claridade. Aproveitou a distracción momentánea para buscar algo que puidese usar: foi a tantear ata que os seus dedos atoparon o frío cristal da pipeta. Sen pensalo, apuntouna aos ollos do atacante.

El colleu a pipeta, esnaquizándoa. Cun gruñido silencioso, agarrou a Maria polo pescozo, e foi coma se un garrote a estivese afogando. O científico pensou en Ilya, en Trás-os-Montes, en todos os invernos brancos que perdería.

Unha faísca axitou a néboa que se convertera na súa mente. O cheiro a mosto mesturado con etanol impregnaba o aire. A lixeireza colleuna por sorpresa, xa que unha Lurdes cambaleante empuxou o intruso contra o fermentador 45, usando un trapo ardendo. Maria pechou os ollos para protexerse do enxame de chamas e cristais que o seguían.

Cando os berros apagaron, só quedou o delicado son dun tubo de vidro intacto rodando polo chan.