Carta Aberta do Enxeñeiro António Forte, Publicada na Real Gazeta Invicta, o Día 7 de Outubro de 1920

Carta Aberta do Enxeñeiro António Forte, publicada na Real Gazeta Invicta, o día 7 de outubro de 1920

Estimados editores, queridos lectores,

Son, por costume, por principio e por virtude natural, un home de poucas palabras. Así que, por favor, crean, queridos lectores, ilustres editores da Gazeta, que cando un tema me fai quedar sen tinta, é porque o vivo intensamente, e porque só escribindo sobre el conseguirei facer sentir toda a miña indignación.

Ben, isto é indignación. Agora confésoo: quizais fun dos primeiros en cuestionar esta nova fonte de enerxía para o Reino, que ten todo para alarmar á boa xente. Pero tamén fun un dos primeiros convertidos, e hoxe estou orgulloso deste néctar que impulsa a nosa industria: este néctar elaborado polos nosos viticultores, coas nosas viñas, como todo o que hai na agricultura, cultivado polos nosos bravos campesiños, na nosa terra, co noso esterco. E, sobre todo, este cambio de viño non fixo tremer unha das miñas grandes certezas na vida: “Ponte de Lima”, branco; “Ponte da Barca”, vermello. Entón levantei a folla da vide; Fai bandeira e verásme de pé, sombreiro na man, con todo o fervor patriótico que merece un reino glorioso.

Pero abrindo a boca para cantar un himno así, non. A música é o dominio das almas nobres, pero non toda a música. As cantigas que se ladran nas tabernas, por espíritos xa tocados, manchadas de demasiado viño, son dunha vileza e grosería asombrosas. Por desgraza, moitos dos nosos cidadáns non teñen o carácter necesario para resistir a tentación de cantar estas barbaridades – é só un síntoma máis triste dos nosos tempos, nos que a xente nova está pouco entregada ao sufrimento tan necesario para formar carácter.

Supoño que teremos que tolerar tal comportamento. Porén, o que non podemos, nin debemos, tolerar é que o himno composto para o noso augusto Reino estea baseado en tales cantigas de taberna. Por se o insulto fose pouco, fun informado por fontes fiables de que o himno estaba composto por unha muller. Abstéñome de comentar a situación: o querido lector terá certamente o suficiente discernimento para indignarse. A muller, o ser que máis admiro nesta terra, é demasiado sofisticada para frecuentar as tabernas, pero non tan sofisticada como para facer verdadeira xustiza á arte das musas. Así que aquí estamos ante unha quimera, unha musaraña, que deshonra tanto a música como o Reino.

Dános outro himno! Dános algo que valga a pena cantar, e cantaremos!

Cos máis cordiales saúdos,

António Forte, Enxeñeiro