O Regreso de Dona Antónia

É en tempos de crise, como o que estamos atravesando, provocado polas viles accións dos republicanos lisboetas, que o corazón dos fieis se fai máis grande e sobe ao Ceo. Para entender a procesión que hoxe congregou de xeito espontáneo a máis de dez mil persoas, hai que remontarse cinco meses atrás, ata a humilde casa da conserxe da Fazenda Dona Augusta, Casa Sandeman.

Chovía con forza e o vento axitaba o tellado baixo o que Manuel Silva se reuniu coa súa familia para cear. No centro da mesa, nin pan nin sopa, senón só as raíces secas dunha vide plantada hai menos dun ano. De súpeto, pola porta aberta por un forte vento do norte inesperado, apréciase unha figura cun vestido longo, silueteada entre a chuvia e a luz intermitente do raio que comezara a caer. Nas súas mans, a figura de negro levaba un capazo, que botaba sobre a mesa, cubríndoo de manxares infinitos. Movidos polo medo, alí mesmo Manuel e a súa familia postráronse no chan coas mans levantadas, agradecendo ao Señor a axuda que recibiran. A máis nova da familia, tan atrevida e curiosa como esperan os fillos da Coroa, atreveuse a mirar a cara da benefactora, recoñecendo os seus trazos nun dos gravados dos «Heroes da Nación». Cando a figura de negro saíu da casa, dos beizos da rapaza escapou un nome: Dona Antónia Ferreira.

Esa noite, outras tres familias presenciaron a aparición da señora do Douro nas súas casas, traendo comida para consolalas. Durante as noites seguintes, catro ducias de familias avistaron a Ferreirinha vagando polos viñedos. Lembrando que, se Dona Antónia estivese viva, agora cumpriría 109 anos.

Con todo, a maior comparecencia tivo lugar durante a reunión da Real Comissão Nacional Vinhateira. A axenda xa se estendeu máis aló do solpor cando, para sorpresa de todos, Dona Antónia anunciouse e ocupou a súa cadeira favorita, dirixindo a axenda e propoñendo un plan de acción salvador. En lugar de tramos de cepas americanas, propúxose empregar unha nova variedade, a cepa Santiago do Douro, unha planta de marabillosas propiedades atopada por un peregrino nos camiños composteláns, que tras esvarar nun penedo e caer cara ás augas do Couro, apoiado no pé da planta salvadora. Despois de contar a historia, Dona Antónia ergueuse e saíu do cuarto, para nunca máis ser vista. Cando a Real Comissão se puxo en contacto cos herdeiros de Ferreirinha, estes non só confirmaron a historia, senón que comunicaron que, segundo as ordes que quedaban no testamento, xa tiñan unha plantación de viñedo en Santiago do Douro lista para o enxerto.

Pronto a planta milagre demostrou o seu valor, salvando centos de plantacións en perigo de extinción, ata duplicando a produción. Como mostra das primeiras melloras, organizáronse misas e rosarios en homenaxe á que hoxe chaman Beata Ferreirinha. O Rei xa enviou ao Vaticano os informes e as probas dos feitos que están na boca e no corazón dos pobos do Norte.

Non é de estrañar, polo tanto, que, en lugar da tradicional Nosa Señora das Dores, desfilase polo cadalso unha santa vestida de negro con follas de parra, atraendo a miles de fieis a unha procesión que só contaba cun centenar.

Deus fai milagres para os que teñen fe. Que isto sexa unha lección para os republicanos anticlericales e ateos do Sur!