Publicación das memorias de Miguel Oliveira de la Vega, creado do Rei

Artigo publicado en O Século, o 27 de abril de 1922, Lisboa

Hai apenas catro días que a chamada Monarquía caeu no día de San Xurxo, o 23 de abril. Pero houbo quen non agardou a usar o momento, aproveitando os xiros históricos como oportunidade de publicidade. É o caso de Miguel Oliveira de la Vega, creado do que se facía chamar El-Rei, quen deseguido aproveitou para publicar a súa autobiografía con Bertrand Editora.

Dende o inicio da insurrección monárquica, o 19 de xaneiro de 1919, o señor Oliveira de la Vega ocupa un posto moi concreto de creado: a limpeza do zapato esquerdo. Todas as mañás, dúas veces pola tarde, e unha ao anoitecer, tiña a obriga de limpar o po do zapato esquerdo de D. Manuel II – só a esquerda, cómpre sinalar, xa que a dereita correu a cargo do compañeiro Ernesto Teixeira do Gato. Este foi o título que escolleu para a súa autobiografía: A Miña Vida de Erradicar o Po do Pé Sinistro, onde relata os tres anos que pasou neste prestixioso cargo.

Segundo o testemuño de Oliveira de la Vega, o po no zapato esquerdo de D. Manuel II era de todo tipo: «ás veces pingas de sangue dos republicanos, outras pingas de sangue das feridas dos nosos aliados, outras meros grans de area que leva o vento do mar». O autor, e antigo creado, enumera todos os tipos de sucidade que hai que limpar dun zapato esquerdo, que identifica e clasifica segundo unha tipoloxía sistemática digna das nomenclaturas máis metódicas da obra de Lavoisier.

Ademais destas detalladas crónicas, de notable importancia, o autor demostra ata que punto toda a Monarquía descansaba sobre os seus ombreiros. Un rei defínese polo seu exército de servos, a súa corte, os seus privilexios, o seu pobo e as súas absurdas prerrogativas reais: sen todo isto, non é nada. Un rei sen creado non é un rei, senón un simple ser humano, aburrido e mortal coma todos os demais.

Foi o feito de ver cada día que o seu maxestoso zapato estaba limpo o que facía sentir rei, facerse rei, ser rei a D. Manuel II, pois, como sinalaba Etienne de la Boétie, é a submisión dos súbditos o que lle da poder aos tiranos: sen eles non son nada, sen crenza non hai rei; son os máis débiles os que fan o máis fortes.

«A pesar de ser un creado, levaba a Monarquía nos brazos”, observa o señor Oliveira de la Vega. Unha nova perspectiva interesante sobre a cruenta guerra civil que acaba de rematar. Acima do poder do Rei, estava o poder ainda maior do seu sapato esquerdo. Por riba do poder do Rei estaba o poder aínda maior do seu zapato esquerdo.